Μπαίνω στο τελευταίο μου χρόνο.......

Μπαίνω στο τελευταίο μου χρόνο, και μπορεί να μην θεωρείται σημαντικό,αλλά εμένα πάλι κάτι βαθιά μέσα μου σκοτώνει με! Από την προτελευταία ημέρα της κατασκήνωσης, δεν παύω να σκέφτομαι την δική μου τελευταία μέρα των Λουμάτων του χρόνου.

Αφορμή για να γράψω, ή μάλλον κυρίως αφορμή για να γράψω ήταν το ταξίδι του υπαρχηγού Παπαλλά,σε καινούργιες περιπέτειες και τόπους! Μπορεί να μην έχω γνωρίσει τον Παπαλλά τόσο καλά όσο άλλοι, ή να μην δέθηκα τόσο πολύ μαζί του..αλλά με τις τελευταίες μας συνομιλίες ,όχι μόνο μαζί του, αλλά και με άλλα παιδιά του 23, ξεκινώ να συνειδητοποιώ τον όρο που για πλάκα ορίσαμε "Οικογένεια". Νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ πως δημιουργήθηκε. Πριν από 1 χρόνο σχεδόν,στην κατασκήνωση Λυκοπούλων 2009, στα Πλατάνια στην 1^η μου κατασκήνωση στα Λυκόπουλα και ως βοηθός, όταν η υπαρχηγός Καίτη, συζητούσε μαζί μας υποστηρίζοντας την φράση "ρε παιδιά,μια οικογένεια είμαστε όλοι", τότε ξεκινήσαμε και εμείς την πλάκα.

Μπορεί να μην μας συνδέει τίποτα από αυτό που οι περισσότεροι γυρεύουν. Όταν κάποιοι είναι αγαπημένοι, είναι αδέλφια,ξαδέλφια ή πολύ καλοί φίλοι! Λοιπόν εγώ,είχα και φίλους και αδέλφια..δεν χρειαζόμουν κάτι συγκεκριμένο στη ζωή μου! Δεν χρειαζόμουν περισσότερους φίλους, ή παραπάνω αδελφές. Δόξα τω Θεό, έχω 3!! Επομένως δεν περίμενα τίποτα να με ενώσει με εσάς, τα παιδιά του 23. Σιγά σιγά οι καταστάσεις άλλαξαν,οι φίλοι και η οικογένεια μου παρέμεινε,απλά άρχισε νέα φράση όταν έβγαινα έξω.."Μαμά , πάω για καφέ με τα παιδιά,τα παιδιά του 23". Αυτή ήταν η νέα μου φράση και άρχισαν καινούργια πρόσωπα,να εισχωρούν στον κόσμο μου! Οι φίλοι μου, ποτέ δεν καταλάβαιναν τι μας ενώνει και γιατί μας ενώνει!

Πρόσφατα είχα συζήτηση με ένα παιδί, κάποια μας ρωτούσε "Τι συγγένεια έχετε;" και χωρίς πλάκα της απάντησα "δεν έχουμε τίποτα κοινό στο αίμα μας, αλλά εμάς μας ενώνει κάτι παραπάνω. Ένας θεσμός, μια υπόσχεση στο Θεό, στην Πατρίδα και στην οικογένεια". Και αυτό ήταν το τι μας ένωνε ήταν ο θεσμός, ένα κοινό όραμα!! Κάτι αλλιώς, κάποτε εξέφρασα σε κάποια ότι μαζί σας δεν κάνω τίποτα φυσιολογικό και ανακάλυψα πως αυτή ήταν η μαγεία! Αν με ρωτούσαν "τι θα έκανες αν ξυπνούσες και έβλεπες δίπλα σου την/τον ________", θα απαντούσα πως θα ήταν ένα απλό διήμερο ή μια κατασκήνωση.

Όταν έχω αναμμένο ένα κερί και δώσω την φλόγα μου σε κάποιο συνάνθρωπο μου, η δική μου η φλόγα δεν θα μειωθεί, θα παραμείνει ίδια και αλώβητη,όπως ήταν! Έτσι και η αγάπη μου, δεν χάθηκε από την οικογένεια ή τους φίλους μου! Παρέμεινε η ίδια, απλά απέκτησα νέα αδέλφια και ξαδέλφια, τα ¨Εικοσιτρίτα" μου!

Ο καθένας από εμάς συνυπάρχει σε καταστάσεις, μπορεί να βρισκόμαστε δίπλα ή χίλια μίλια μακριά, μα οι αναμνήσεις δένουν γενεές. Θα υπάρξουν στιγμές που κάποιοι από εμάς θα λείπουν, θα υπάρξουν στιγμές που κάποιοι από εμάς δεν θα βρίσκονται στον συμβολικό κύκλο του campfire που υποσχόμαστε αντάμωση. Μα οι σχέσεις μένουν.

Κι όσες φορές κοιτάξω τα αστέρια την νύχτα, μέσα στις σκέψεις που θα χαθώ, θα ονειρεύομαι ότι είμαι στο campfire των Λουμάτων, δίπλα από τα αποχωρητήρια και μπροστά από τις σκηνές, αρκετά μακριά από το Αρχηγείο και τα μαγειριά, αλλά στην καρδιά του δάσους! Μακριά από τα φώτα και τις τεχνολογίες και όταν πλέον θα είμαι εκεί, θα ονειρεύομαι τις στιγμές που έζησα σε εκείνο τον κύκλο τα δάκρυα που κύλησαν και κανένας δεν έμαθε, τις στιγμές που με στιγμάτισαν και της αγκαλιές που με κράτησαν ξανά πίσω στο σπίτι!

Υ.Γ. υπάρχουν τόσα άλλα να πω, ουσιαστικά τίποτα συγκεκριμένο! Απλά κάτι που θα μπορούσαν να γραφτούν σε ένα ημερολόγιο μετά από την κατασκήνωση!και επί της ευκαιρίας καλή αρχή και καλή αντάμωση!!!

Kωνσταντίνα Καρακώστα