Σάββατο 18/9/10 ήταν και επίσημα η 1η μας συγκέντρωση αλλα και η εκδήλωση του Ιδρύματος Χριστίνας Α. Αποστόλου όπου κάνουμεε τα καθιερωμένα σουβλάκια!!!!! Συμβούλιο τιμής και Κοινότητα από το πρωί ήταν στο Δημοτικό Κήπο και προετοιμάζόμασταν…
Στις 3:00μ.μ συγκεντρωθήκαμε η Ομάδα στο Σύστημα για την 1η μας συγκέντρωση!!!!!
Ξεκινήσαμε με τυπικά έναρξης και συνεχίσαμε στο χωρισμό ενωμοτιών….!! Όταν χωριστήκαμε σε ενωμοτίες, η κάθε ενωμοτία πήγαμε στο χώρο όπου θέλαμε και γνωριστήκαμε. Δώσαμε στοιχεία τηλέφωνα, βρήκαμε κραυγή , σχέδιο για την πινακίδα κ.τ.λ.
Μετά παίξαμε ένα παιχνίδι..!!! Το παιχνίδι με την ουρά όπου ο ένας πρέπει να βγάλει την ουρά(σχοινί) του άλλου…(omg τούτο το παιχνίδιιι… πάντα φκένω πρώτη πρώτη….)
Έτσι όταν τελειώσαμε το συντονισμό των ενωμοτιών και το παιχνίδι κλίσαμε με τα τυπικά λήξης και πήγαμε στο δημοτικό κήπο για την εκδήλωση!!!
Αυτά για σήμερα….. έτσι τελείωσε μια κουραστική κουραστική μεραααα…… και εμείς δίνουμε ραντεβού για το επόμενο Σάββατο 2/10/10 όπου τι εχουμεε????( Συγγνώμη που θα σας απογοητεύσω) αλλά θα έχουμε ένα ευχάριστο μάθημα!!!! Γειιαα χαρααα!!! Φιλάκια πολλαα!!! =)
Καινούρια χρονιά μόλις ξεκίνησε…. !!!!!! Μετά από μια καταπληκτική, φανταστική, απολαυστική, όλο τρέλα κατασκήνωση στα Λούματα….!!!!! Ήταν η καλύτερη κατασκήνωση στα Λούματα (για μέναα)!!!!
Αχ, αχ, αχ…. Πόσο θα ήθελα τώρα να βρισκόμουν εκεί στον καθαρό αέρα κάτω από τα δέντρα με τα παιδιά του 23.....
Και για να μην ξεφεύγω από το θέμαα μας… Λοιπόν…
Σάββατο 11/9/10 αρχίσαμε την χρονιά μας με ένα εκπληκτικό camp-fire.
Μαζευτήκαμε όλοι στο σύστημα, αν δεν κάνω λάθος η ώρα 5:30μ.μ εκτός από το Συμβούλιο Τιμής που πήγε από η ώρα 3:00μ.μ για καθάρισμα. Anw!!! Κατά τις 6:00 ξεκινήσαμε την πυρά όλο χαρά και ζωντάνια (εγώ τουλάχιστον)
Γνωριστήκαμε με τους νέους προσκόπους, τραγουδήσαμε πολλά προσκοπικά τραγούδια, διαβάσαμε ημερολόγιο από την κατασκήνωση (αχ, αχ, αχ αυτό το ημερολόγιο… πάλεεε η Ιουλία… τστστστ…)είπαμε ανέκδοτα, είδαμε 2 καταπληκτικά videos, το ένα από την κατασκήνωση των Λουμάτων και το άλλο από την χρονιά που πέρασε 2009-2010, και τέλος παίξαμε το κλασσικό παιχνίδι γνωριμίας…!!!
Από ότι είδατεεεε….. περάσαμε καταπληκτικά
Αυτά για σήμερααα….!!!!
Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα εδώ στην ιστοσελίδα του 23 για καινούρια νέα….;P
Μερικές φορές προσπαθώντας να στηρίξω με επιχειρήματα γιατί είμαι ακόμα πρόσκοπος, δυσκολεύομαι αφάνταστα. Με ρωτούν, δεν έχεις κουραστεί;, δεν έχεις βαρεθεί; Τι να τους απαντήσω αφού δεν μπορώ με κανένα τρόπο να περιγράψω το πως αισθάνομαι, την περηφάνια που νιώθω επειδή είμαι Αρχηγός του 23, πόση αγάπη νιώθω για αυτή την τεράστια (πλέον) οικογένεια. Δεν θα με καταλάβει κανείς, γιατί αν δεν βιώσεις την ζωή στο 23ον, δεν μπορείς να κατανοήσεις το συναίσθημα. Διαβάζοντας τις τελευταίες εβδομάδες άρθρα στο bloq του Συστήματος μας (κυρίως της Ιωάννας Κυπριανού – Αντρέα Παπαλλά- Κωνσταντίνας Καρακώστα), η συγκίνηση αλλά και η περηφάνια μου είναι τεράστια. Άρθρα σαν αυτά είναι που δίνουν δύναμη και κουράγιο σε εμάς τους βαθμοφόρους να συνεχίσουμε για να φτάσουμε ακόμα πιο ψηλά. Έχετε δίκαιο, είμαστε μία οικογένεια, μια οικογένεια αγαπημένη. Δεν μας συνδέουν δεσμοί αίματος, αλλά δεσμοί φιλίας – σεβασμού – αγάπης. Πιστέψτε με ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να συνδεθείς, να αγαπήσεις να σεβαστείς κάποιον που δεν έχεις καμία συγγένεια μαζί του. Τον Αύγουστο του 2008 μόλις είχαμε επιστρέψει από τα ΛΟΥΜΑΤΑ, είχα ανεβάσει ένα άρθρο στο bloq του Συστήματος μας. Αυτό το άρθρο προκάλεσε πολλά σχόλια από παλαιότερους βαθμοφόρους οι οποίοι έχουν αποχωρήσει από το Σύστημα.. Δεν υπήρχε λόγος να δυσαρεστηθεί κανείς. Η αλήθεια πάντα είναι πικρή. Για πολλά χρόνια η λέξεις αγάπη – σεβασμός – αφοσίωση είχαν χαθεί από τον ένδοξο 23ον. Σας παραθέτω πιο κάτω ένα κομμάτι του άρθρου: ΄΄Τα τελευταία δύο χρόνια, αφότου άλλαξε σχεδόν όλο το αρχηγείο του 23ου, προσπάθησα με την βοήθεια των φίλων και αδελφών βαθμοφόρων του 23ου να επαναφέρω κάτι που έλειπε για αρκετά χρόνια... την αγάπη. Την αγάπη από τον βαθμοφόρο προς τον βαθμοφόρο, την αγάπη από τον βαθμοφόρο προς τον Λυκόπουλο –Πρόσκοπο -Ανιχνευτή και το αντίθετο. Νομίζω ότι σε ένα μεγάλο βαθμό το πετύχαμε. Είμαι σίγουρος ότι νιώθετε πόσο σας αγαπάμε... ΄΄ Αυτά από εμένα.
Ηλίας Μιχαηλίδης Big Chief Περήφανος Αρχηγός του 23ου.
Μπαίνω στο τελευταίο μου χρόνο, και μπορεί να μην θεωρείται σημαντικό,αλλά εμένα πάλι κάτι βαθιά μέσα μου σκοτώνει με! Από την προτελευταία ημέρα της κατασκήνωσης, δεν παύω να σκέφτομαι την δική μου τελευταία μέρα των Λουμάτων του χρόνου.
Αφορμή για να γράψω, ή μάλλον κυρίως αφορμή για να γράψω ήταν το ταξίδι του υπαρχηγού Παπαλλά,σε καινούργιες περιπέτειες και τόπους! Μπορεί να μην έχω γνωρίσει τον Παπαλλά τόσο καλά όσο άλλοι, ή να μην δέθηκα τόσο πολύ μαζί του..αλλά με τις τελευταίες μας συνομιλίες ,όχι μόνο μαζί του, αλλά και με άλλα παιδιά του 23, ξεκινώ να συνειδητοποιώ τον όρο που για πλάκα ορίσαμε "Οικογένεια". Νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ πως δημιουργήθηκε. Πριν από 1 χρόνο σχεδόν,στην κατασκήνωση Λυκοπούλων 2009, στα Πλατάνια στην 1η μου κατασκήνωση στα Λυκόπουλα και ως βοηθός, όταν η υπαρχηγός Καίτη, συζητούσε μαζί μας υποστηρίζοντας την φράση "ρε παιδιά,μια οικογένεια είμαστε όλοι", τότε ξεκινήσαμε και εμείς την πλάκα.
Μπορεί να μην μας συνδέει τίποτα από αυτό που οι περισσότεροι γυρεύουν. Όταν κάποιοι είναι αγαπημένοι, είναι αδέλφια,ξαδέλφια ή πολύ καλοί φίλοι! Λοιπόν εγώ,είχα και φίλους και αδέλφια..δεν χρειαζόμουν κάτι συγκεκριμένο στη ζωή μου! Δεν χρειαζόμουν περισσότερους φίλους, ή παραπάνω αδελφές. Δόξα τω Θεό, έχω 3!! Επομένως δεν περίμενα τίποτα να με ενώσει με εσάς, τα παιδιά του 23. Σιγά σιγά οι καταστάσεις άλλαξαν,οι φίλοι και η οικογένεια μου παρέμεινε,απλά άρχισε νέα φράση όταν έβγαινα έξω.."Μαμά , πάω για καφέ με τα παιδιά,τα παιδιά του 23". Αυτή ήταν η νέα μου φράση και άρχισαν καινούργια πρόσωπα,να εισχωρούν στον κόσμο μου! Οι φίλοι μου, ποτέ δεν καταλάβαιναν τι μας ενώνει και γιατί μας ενώνει!
Πρόσφατα είχα συζήτηση με ένα παιδί, κάποια μας ρωτούσε "Τι συγγένεια έχετε;" και χωρίς πλάκα της απάντησα "δεν έχουμε τίποτα κοινό στο αίμα μας, αλλά εμάς μας ενώνει κάτι παραπάνω. Ένας θεσμός, μια υπόσχεση στο Θεό, στην Πατρίδα και στην οικογένεια". Και αυτό ήταν το τι μας ένωνε ήταν ο θεσμός, ένα κοινό όραμα!! Κάτι αλλιώς, κάποτε εξέφρασα σε κάποια ότι μαζί σας δεν κάνω τίποτα φυσιολογικό και ανακάλυψα πως αυτή ήταν η μαγεία! Αν με ρωτούσαν "τι θα έκανες αν ξυπνούσες και έβλεπες δίπλα σου την/τον ________", θα απαντούσα πως θα ήταν ένα απλό διήμερο ή μια κατασκήνωση.
Όταν έχω αναμμένο ένα κερί και δώσω την φλόγα μου σε κάποιο συνάνθρωπο μου, η δική μου η φλόγα δεν θα μειωθεί, θα παραμείνει ίδια και αλώβητη,όπως ήταν! Έτσι και η αγάπη μου, δεν χάθηκε από την οικογένεια ή τους φίλους μου! Παρέμεινε η ίδια, απλά απέκτησα νέα αδέλφια και ξαδέλφια, τα ¨Εικοσιτρίτα" μου!
Ο καθένας από εμάς συνυπάρχει σε καταστάσεις, μπορεί να βρισκόμαστε δίπλα ή χίλια μίλια μακριά, μα οι αναμνήσεις δένουν γενεές. Θα υπάρξουν στιγμές που κάποιοι από εμάς θα λείπουν, θα υπάρξουν στιγμές που κάποιοι από εμάς δεν θα βρίσκονται στον συμβολικό κύκλο του campfireπου υποσχόμαστε αντάμωση. Μα οι σχέσεις μένουν.
Κι όσες φορές κοιτάξω τα αστέρια την νύχτα, μέσα στις σκέψεις που θα χαθώ, θα ονειρεύομαι ότι είμαι στο campfireτων Λουμάτων, δίπλα από τα αποχωρητήρια και μπροστά από τις σκηνές, αρκετά μακριά από το Αρχηγείο και τα μαγειριά, αλλά στην καρδιά του δάσους! Μακριά από τα φώτα και τις τεχνολογίες και όταν πλέον θα είμαι εκεί, θα ονειρεύομαι τις στιγμές που έζησα σε εκείνο τον κύκλο τα δάκρυα που κύλησαν και κανένας δεν έμαθε, τις στιγμές που με στιγμάτισαν και της αγκαλιές που με κράτησαν ξανά πίσω στο σπίτι!
Υ.Γ. υπάρχουν τόσα άλλα να πω, ουσιαστικά τίποτα συγκεκριμένο! Απλά κάτι που θα μπορούσαν να γραφτούν σε ένα ημερολόγιο μετά από την κατασκήνωση!και επί της ευκαιρίας καλή αρχή και καλή αντάμωση!!!
