Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για εντυπώσεις μου, τις αναμνήσεις μου, τα αισθήματα μου για την ζωή στην αγέλη των λυκόπουλων δίστασα. Πως μπορούσα να γράψω και να εκφραστώ πάνω σε μια άψυχη κολλά;
Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος. Μόνο λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να περάσουν απ’το μυαλό μου όλες αυτές οι εικόνες-αναμνήσεις. Η πρώτη μου φορά στην Αγέλη. Κάπως τρομαγμένη. Μάλλον ψαρωμένη θα έλεγα. Όλοι με υποδέχθηκαν τόσο φιλικά σαν να με γνώριζαν εδώ και χρόνια! Ένιωσα πολύ άνετα απ’την πρώτη στιγμή.
Αρχηγός της αγέλης ήταν τότε ο αρχηγός Ηλίας. Πάντα είχε την ικανότητα να κερδίζει τον σεβασμό μας και να μας επιβάλλεται χωρίς να χρειάζεται πάρα πολλή προσπάθεια. Είχε και έχει πολύ χιούμορ το οποίο σε κάνει να νιώθεις άνετα. Είναι από τους ανθρώπους που θαυμάζω!
Το πρόγραμμα γεμάτο ζωντάνια και φυσικά πολύ παιχνίδι. Σε κάθε συγκέντρωση υπήρχε κάτι το διαφορετικό που σε έκανε να θέλεις να συνεχίζεις αυτό το μεγάλο ταξίδι στην αγέλη που ήταν τα πρώτα βήματα του καθενός από εμάς στην κοινωνία.
Συγκέντρωση με την συγκέντρωση έκανα φίλους. Το πιο σημαντικό για να περνάς καλά στην αγέλη, αλλά και ένας από τους βασικούς στόχους του αρχηγείου. Αυτές οι φιλίες και οι δεσμοί που δημιουργήσαμε είναι τόσο δεμένοι που κράτησαν μέχρι τώρα και που όλοι θέλουμε να κρατήσουν για πάντα.
Ο καιρός πέρασε τόσο γρήγορα μέχρι που έφτασε η πρώτη μου κατασκήνωση. Αρχικά θα έλεγα πως ήμουν αρκετά αγχωμένη γιατί δεν ήξερα τι με περίμενε εκεί έξω... Ο καθαρός αέρας, τα τεραστία δέντρα, η μυρωδιά του πεύκου είναι ακόμη στο μυαλό μου σαν να ήταν χθες αυτή η πρώτη κατασκήνωση. Οι μέρες περνούσαν και είχα μπει στο πνεύμα μετά από ένα μικρό τραυματισμό και λίγα δάκρυα, χωρίς να το καταλάβω!!
Με τα χρόνια, άρχισα να νιώθω πιο πολύ μέλος της αγέλης. Είχα κάποιο ρόλο που με κρατούσε εκεί μέχρι τέλους. Το Σάββατο μου δεν ήταν πια μια μέρα ξεκούρασης αλλά η μέρα που μου έδινε την ευκαιρία να εκφραστώ, να μάθουν οι άλλοι πια αληθινά είμαι!
Μετά από την πρώτη μου κατασκήνωση άρχισα να νιω8ω περήφανη που ήμουν μέλος σε ένα τόσο υπέροχο σύστημα με μια πολύτιμη ιστορία. Έλεγα πως ναι ήμουν πρόσκοπος του 23 και το χαμόγελο μου έφτανε στα αυτιά μου. Είχα την ικανότητα να εξηγήσω τη σημαίνει προσκοπισμός για εμένα και να πείσω κάποιων πως ο πρόσκοπος δεν είναι ένας φλώρος που παρελαύνει σε κάθε εθνική επέτειο αλλά ένας άνθρωπος με αξίες και σπάνιες γνώσεις!
Το προσκοπίο και κυρίως τα χρόνια στην αγέλη ήταν τα χρόνια που στιγμάτισαν τη ζωή μου για πάντα!!!
Αντρέα Μαυρολεύθερου
Ενωμοτάρχης Δελφινιών
Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος. Μόνο λίγα λεπτά ήταν αρκετά για να περάσουν απ’το μυαλό μου όλες αυτές οι εικόνες-αναμνήσεις. Η πρώτη μου φορά στην Αγέλη. Κάπως τρομαγμένη. Μάλλον ψαρωμένη θα έλεγα. Όλοι με υποδέχθηκαν τόσο φιλικά σαν να με γνώριζαν εδώ και χρόνια! Ένιωσα πολύ άνετα απ’την πρώτη στιγμή.
Αρχηγός της αγέλης ήταν τότε ο αρχηγός Ηλίας. Πάντα είχε την ικανότητα να κερδίζει τον σεβασμό μας και να μας επιβάλλεται χωρίς να χρειάζεται πάρα πολλή προσπάθεια. Είχε και έχει πολύ χιούμορ το οποίο σε κάνει να νιώθεις άνετα. Είναι από τους ανθρώπους που θαυμάζω!
Το πρόγραμμα γεμάτο ζωντάνια και φυσικά πολύ παιχνίδι. Σε κάθε συγκέντρωση υπήρχε κάτι το διαφορετικό που σε έκανε να θέλεις να συνεχίζεις αυτό το μεγάλο ταξίδι στην αγέλη που ήταν τα πρώτα βήματα του καθενός από εμάς στην κοινωνία.
Συγκέντρωση με την συγκέντρωση έκανα φίλους. Το πιο σημαντικό για να περνάς καλά στην αγέλη, αλλά και ένας από τους βασικούς στόχους του αρχηγείου. Αυτές οι φιλίες και οι δεσμοί που δημιουργήσαμε είναι τόσο δεμένοι που κράτησαν μέχρι τώρα και που όλοι θέλουμε να κρατήσουν για πάντα.
Ο καιρός πέρασε τόσο γρήγορα μέχρι που έφτασε η πρώτη μου κατασκήνωση. Αρχικά θα έλεγα πως ήμουν αρκετά αγχωμένη γιατί δεν ήξερα τι με περίμενε εκεί έξω... Ο καθαρός αέρας, τα τεραστία δέντρα, η μυρωδιά του πεύκου είναι ακόμη στο μυαλό μου σαν να ήταν χθες αυτή η πρώτη κατασκήνωση. Οι μέρες περνούσαν και είχα μπει στο πνεύμα μετά από ένα μικρό τραυματισμό και λίγα δάκρυα, χωρίς να το καταλάβω!!
Με τα χρόνια, άρχισα να νιώθω πιο πολύ μέλος της αγέλης. Είχα κάποιο ρόλο που με κρατούσε εκεί μέχρι τέλους. Το Σάββατο μου δεν ήταν πια μια μέρα ξεκούρασης αλλά η μέρα που μου έδινε την ευκαιρία να εκφραστώ, να μάθουν οι άλλοι πια αληθινά είμαι!
Μετά από την πρώτη μου κατασκήνωση άρχισα να νιω8ω περήφανη που ήμουν μέλος σε ένα τόσο υπέροχο σύστημα με μια πολύτιμη ιστορία. Έλεγα πως ναι ήμουν πρόσκοπος του 23 και το χαμόγελο μου έφτανε στα αυτιά μου. Είχα την ικανότητα να εξηγήσω τη σημαίνει προσκοπισμός για εμένα και να πείσω κάποιων πως ο πρόσκοπος δεν είναι ένας φλώρος που παρελαύνει σε κάθε εθνική επέτειο αλλά ένας άνθρωπος με αξίες και σπάνιες γνώσεις!
Το προσκοπίο και κυρίως τα χρόνια στην αγέλη ήταν τα χρόνια που στιγμάτισαν τη ζωή μου για πάντα!!!
Αντρέα Μαυρολεύθερου
Ενωμοτάρχης Δελφινιών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου